|
||||||||
|
“It was in 1990 that Townes Van Zandt informed me about David; “’ This guy is coming to Holland soon; you [need to] go and see him. He is the very best, and I mean what I’m saying.’” Singer-songwriter David Olney, wiens muziek is gebruikt door onder andere Linda Ronstadt, Steve Young, Emmylou Harris, Del McCoury, Slaid Cleaves en The Wailin’ Jennys is op 18 januari 2020 op 71 jarige leeftijd gestorven. De zanger overleed in het midden van een liedje tijdens een optreden in de Amerikaanse stad Florida, vermoedelijk als gevolg van een hartaanval. Hij was een 'Americana-pionier' die bij het grote publiek altijd vrij onbekend is gebleven, maar maakte wel meer dan twintig solo-albums. Hij speelde vaak in Nederland en bracht meerdere 'Live in Holland'-albums uit. Nu zijn er in deze serie de laatste twee delen uitgekomen op het label van vriend en Olney fan van het eerste uur, want sinds 1993 heeft Pieter Groenveld, oprichter van Strictly Country Records, live concerten van David Olney in Nederland opgenomen, en verschijnen nu op 2 CD's, "Evermore" en "Nevermore", met op beide albums bassist Daniel Seymour als begeleiding. David Olney werd in New Hampshire geboren en begon, beïnvloed door de folkmuziek van zijn tijd, rond zijn 13e levensjaar met gitaarspelen en zingen. Inmiddels woont hij in Nashville en heeft een indrukwekkende discografie op zijn naam staan. Daarop begeeft hij zich op de grensvlakken van de Amerikaanse folk. Zijn meest opmerkelijke werk is een muzikale trilogie die Olney bedacht rond uiteenlopende thema’s en waarvoor hij de naam "Body Of Evidence" bedacht. Zo verschenen voorgaande jaren 3 Ep's, beginnende in 2011 met het meer jazzy, "David Olney Presents: Film Noir", met songs over de geschiedenis van de in Hollywood verfilmde misdaaddrama’s, in 2012 over het op het Pasen geïnspireerde poëtische album "The Stone" en om het drieluik afsluiten verscheen het album "Robbery & Murder" (2012) waarin Olney vertelt over het door Chuck Willis in 1957 geschreven dramatische liefdesverhaal over Betty en Dupree, en dit gezien vanuit drie verschillende invalshoeken die ook tot drie verschillende conclusies hebben geleid. Een trilogie dus met songs van eigen hand, gegroepeerd rond verschillende thema's en die ondanks de afwisseling in stijlen een sterke eenheid vormen en waarbij ieder Ep kon rekenen op lovende kritieken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat jaren geleden David Olney door zijn muzikale collega Townes van Zandt terecht als "one of the best songwriters I've ever heard" werd genoemd. Zijn werk bereikte een groot publiek doordat vele artiesten nummers van hem opnamen. Zelf heeft Olney zich altijd min of meer in de muzikale onderstroom begeven en dat bevalt hem goed. Zijn platen zijn enorm veelzijdig en wat betreft live-optredens heeft hij een grote staat van dienst. David Olney live zien en horen is een indrukwekkende gebeurtenis. Met een sobere, maar intense podiumverschijning brengt hij zijn nummers vol overtuiging. Afwisselend gevoelig, dan weer rauw en expressief. Zijn muzikale oeuvre bevat verhalende nummers naar aanleiding van historische gebeurtenissen, geschreven met een groot inlevingsvermogen, maar ook veel persoonlijke nummers en de nodige gevoelige liefdesliedjes. En zoals steeds vertokte hij ook tijdens deze optredens verschillende songs die inmiddels zijn uitgegroeid tot ware klassiekers in het genre, als "Jerusalem Tomorrow", "Omar’s Blues" en "Postcard From Mexico". In 2013 verscheen het album "Predicting The Past", met als bonus cd, een compilatie van deze songs en andere favoriete tracks van de afgelopen jaren. Veel van David's meest bekende nummers waren om juridische redenen niet beschikbaar, dat we niet kunnen spreken van een 'best of', maar het is nog steeds een geweldige introductie tot één van de beste Amerikaanse songwriters allertijden. Deze "Retrospective 2000-2012" bevat hoogtepunten uit zes albums: "Omar's Blues" (2000), "One Tough Town" (2007), "Dutchman's Curve" (2010) en zijn drie laatste verschenen Ep's. Na dit meesterwerk verschenen nog de volgende albums "Sweet Poison" (2014), "When the Deal Goes Down" (2014), "Holiday In Holland" (2016), "Don't Try to Fight It" (2017) en "This Side or the Other" (2018). Tal van deze albums zijn nog verkrijgbaar via Strictly Country Records, alsook de albums "Lenora (2007)", "Illegal Cargo" (2007), "Women Across the River" (2002), en "Live in Holland" (1994). Strictly Country Records bracht al eerder in Nederland live-opnamen uit en dook nog een keer de archieven in om ons te verblijden met maar liefst twee cd’s vol hoogtepunten uit concerten die David in Nederland gaf in de jaren 2016 en 2018 in Aalsmeer, Bloemendaal en Grootschermer. Eerder verscheen reeds "Evermore", met een verzameling live-opnames waarbij Olney wordt begeleid door bassist Daniel Seymour en horen we naast veel eigen nummers covers van Johnny Cash, John Prine, The Zombies en Townes Van Zandt. "Nevermore" volgt hetzelfde recept als Evermore, met songs opgenomen gedurende diezelfde jaren en zijn tournees door Nederland, ook hier weer 15 songs waaronder enkele nieuwe, waarvan sommige songs co-written zijn met John Hadley en Daniel Seymour. David zei vaak dat het belangrijk was om songs met anderen te schrijven en van anderen te spelen, net zoals anderen zijn muziek blijven delen. En ook hier weer voegt Daniel Seymour, op elektrische en grote bas, extra dimensie toe aan Olney's songs. Natuurlijk veel eigen werk, maar ook covers van de Bee Gees, Jann Seymour, Buddy Holly en wederom Townes Van Zandt, de destructieve en geniale liedjesschrijver met wie Olney in één adem genoemd dient te worden. Dat maakt "Nevermore" meer dan duidelijk. Deze platen "Evermore" & "Nevermore" staan voor zovele uren luistergenot, en zijn dan ook veel meer dan een ontroerend document. Hij neemt ons als het ware mee op een trip door het americanaland waardoor sommige onuitwisbare songs eerder nostalgisch overkomen, en hij ons terug meeneemt naar de periode 50-70, de jaren van Cab Calloway, Carl Perkins, Townes Van Zandt om er een paar te noemen. Maar zoals deze namen laten vermoeden neemt Olney ons werkelijk mee op reis door allerlei muziekstijlen, maar steeds zijn de songs eenvoudig, complex en zijn ze een passende afsluiting van de relatie tussen David Olney en zijn tournees door Nederland. "Evermore" en "Nevermore" zijn dan ook waardige afsluiters van de reeks 'Live in Holland', met veel Olney-klassiekers, maar ook enkele nieuwe liedjes. Bedankt Pieter!
Tracks Nevermore:
|